In 2012 werd de vijfde Internationale Architectuurbiënnale Rotterdam georganiseerd, Making City, met als centrale vraag: hoe maken we de stad? ‘De voortdurende verstedelijking stelt ons voor grote politieke, sociale, economische en ecologische uitdagingen. De steden zullen oplossingen moeten vinden voor de grote opgaven van de eenentwintigste eeuw. No cities, no future,’ aldus de IABR.

Maar zijn de steden klaar voor de toekomst? Wat zijn geschikte instrumenten en methoden voor het maken, ontwerpen en ontwikkelen van de stad? Making City  vormde een oproep aan bestuurders, beleidsmakers, opdrachtgevers, ontwerpers en burgers: hoe maken we de stad, met welke allianties, welke stedelijke agenda en met welke rol voor het ontwerp?

In een kakofonie van om aandacht schreeuwende paviljoens op de bomvolle tentoonstelling presenteerde de gemeente Groningen de methodiek van de ‘onvolprezen publieke manifestaties De Intense Stad, Intense Laagbouw en Bouwjong!,’ zo schreef Hans Teerds in een recensie op Archined. Door de massale tentoonstelling en de vaak abstracte presentaties bleven veel bijdragen aan de biënnale ontoegankelijk en ‘dat is jammer,’ zo stelde Teerds, ‘want juist het grote publiek dat bij een biënnale aangesproken zou moeten worden, zou baat hebben bij heldere Nederlandse projecten, zo helder als eigenlijk alleen de presentatie […] van de stad Groningen dat is.’

Met de bijdrage De Intense Stad / Intense Laagbouw / Bouwjong! The manifestation as a spatial instrument for making city toonde Groningen de manifestatie als een nieuwe methode voor stedelijke planning, als ontwerp-instrument voor het maken van de stad. In een heldere drievoudige tijdlijn, voor elke manifestatie een, werd de aanleiding van deze manifestaties uiteengezet, de gehanteerde systematiek en de manier van presenteren, om te eindigen in een dwarsdoorsnede van de resultaten.