Hoewel ‘nieuwe’ media onze uitingsmogelijkheden grondig proberen te beperken tot holle opsommingen van 140 tekens, zijn in de afgelopen decennia voor uiteenlopende Old School Media stukken van formaat geschreven. Artikelen verschenen er in klassieke architectuurtijdschriften zoals de Architect en A10 New European Architecture, er is bijgedragen aan beschouwingen en evaluaties in de reeks De Intense Stad Update, maar ook in Bouwjong! Woningbouw voor jongeren werd het engagement van jongerenhuisvesting kritisch tegen het licht gehouden. Manifesten werden er opgesteld voor woningbouwcampagnes, scherpe terugblikken op decennia prijzenregen in de gebouwen-enquête, verhalen zijn er verteld over de stedelijke geschiedenis, net als vergezichten op duurzame ruimtelijke ontwikkeling.

Het streven naar een structurele bijdrage in woord komt voort uit de opvatting dat niet alleen onze ontwerpen, onze tekeningen en visualisaties, maar dat ook onze woorden, onze debatten, discussies en inhoudelijke polemieken bijdragen aan de ontwikkeling van het vakgebied, aan het denken over architectuur en stedenbouw, aan de stedelijke ontwikkeling als geheel. In een tijdsgewricht waarin ‘de tijd’ zelf zogenaamd schaarser wordt, plannen sneller moeten worden gemaakt terwijl de opgaven complexer worden en ruimte voor fatsoenlijk onderzoek en grondige analyses wordt verspild aan projectmanagement, lijkt dit wellicht op vloeken in de kerk. Maar onze vakgeschiedenis laat duidelijk zien: zodra we het vocabulaire van onze discipline verliezen, elkaar als vakgenoten nauwelijks verstaan en ons vak aan anderen niet goed kunnen uitleggen, verzuimen we om met onze ideeën, visies en ontwerpen een overtuigende bijdrage aan de maatschappij te leveren en verwaarlozen we het contact met de ruimte om ons heen.